گروه مار پیتون با ۲۶ گونه و ۱۷ زیرگونه، در نقاط گرمسیر و مرطوب دنیا زندگی می کنند. البته از میان این تنوع، همه ی آن ها حیوان خانگی نیستند و تنها چند گونه ی محدود بعنوان حیوان خانگی خرید و فروش می شوند. از محبوب ترین و مشهورترین این گونه ها می توان به مار پیتون مشبک- Reticulated python، مار پیتون توپی- Ball python، مار پیتون فرشی- Carpet python، مار پیتون درختی- Green tree python و مار پیتون برمه- Burmese python اشاره نمود.
هریک از این گونه ها جذابیت و زیبایی و ویژگی خاص خود را دارند. مثلاً مار پیتون مشبک از لحاظ طول بزرگترین مار دنیاست، مار پیتون درختی با جثه ای کوچک دارای رنگ های مسحورکننده ای است، مار پیتون توپی دارای بیشترین تنوع طرح و رنگ در تمام دنیاست که با حداکثر ۲ متر طول، به محبوب ترین مار خانگی دنیا بدل شده و البته مار پیتون برمه که به نظر نگارنده تمام ویژگی ها و جذابیت های یک مار خانگی را یکجا دارد در این گونه جمع شده است.

مار پیتون برمه
در میان گونه هایی که ذکر شد، مار پیتون برمه از محبوبیت بیشتری برخوردار است و در سطح وسیع تری در جهان و البته ایران در منزل علاقه مندان نگهداری می شود که در این مبحث به معرفی و تشریح زندگی این گونه پرداخته می شود.
مار پیتون برمه با نام علمی Python molurus bivittatus بزرگترین زیرگونه ی مار پیتون هندی و یکی از ۶ گونه مارهای بزرگ جهان است که در جنگل های بارانی جنوب شرقی آسیا زندگی می کند. آنها اغلب اوقات در کنار آب یافت می شوند و گاهی به صورت نیمه آبزی زندگی می کنند؛ در عین حال بر روی درختان نیز قابل مشاهده اند. مار پیتون برمه یکی از بزرگترین مارهای جهان به حساب می آید که به طول متوسط ۵٫۵ متر و وزن ۷۰ کیلوگرم می رسد. این گونه در تمام طول زندگی به رشد خود ادامه می دهد که این رشد فوق العاده به خاطر وجود تعداد زیاد مهره های بزرگ در بدن جانور است. قابل ذکر است که ماده ها معمولاً از نرها بزرگترند.
پراکندگی مار پیتون
مار پیتون برمه در سرتاسر جنوب شرقی آسیا از برمه (میانمار) گرفته تا کامبوجیا، تایلند، ویتنام، چین و اندونزی یافت می شود. این مار پیتون شناگر بسیار ماهری است و همیشه به یک منبع ثابت آب احتیاج دارد. این گونه در علفزارها، مرداب ها، باتلاق ها، زیر صخره ها، بیشه زارها، کنار رودخانه ها و جنگل های باز زندگی می کند. مار پیتون های برمه دم قلاب وار دارند و بخوبی از درخت بالا می روند.

مار پیتون برمه
رفتار مار پیتون
مار پیتون اغلب حیواناتی شبگرد است. هنگامی که سر از تخم بیرون می آورند، در لانه ی خود بر روی زمین یا روی درخت می مانند، اما به موازات رشد بدن، بیشتر اوقات را بر روی زمین می گذرانند. آنها همچنین شناگران ماهری هستند؛ بطوریکه می توانند تا نیم ساعت زیر آب بمانند. مار پیتون های برمه بیشتر زندگی خود را در زیر بیشه زارها و علفزارها پنهان هستند. این جانور در بخش های شمالی محل زندگی اش در فصول سردتر، ممکن است به مدت چند ماه در تنه ی خالی درختان، حفره های کنار رودخانه و یا زیر صخره ها به استراحت زمستانه بپردازد.
مار پیتون در اوایل بهار تولید مثل می کند. حیوان ماده در این زمان بین ۱۲ تا ۳۶ تخم می گذارد. سپس به دور تخم ها چنبره زده و می پیچد تا دمای تخم ها را در حد مناسبی نگه دارد و از آنها محافظت کند. اما به محض این که بچه ها سر از تخم دربیاورند، دیگر خبری از مراقبت های والدینی نیست. بچه های تازه بدنیا آمده که چیزی حدود ۴۰ تا ۵۰ سانتیمتر طول دارند، تا زمانی که برای اولین پوست اندازی آماده شوند، درون تخم باقی می مانند و سپس به اولین شکار خود می پردازند.
مار پیتون ها هر چند ماه یکبار پوست اندازی می کنند و زمانی که دوره ی پوست اندازی آنها آغاز می شود، حیوان کم تحرک شده، میلش به غذا کم می شود و چشمانش رنگ مات و کدری بخود می گیرد. در این دوران توصیه می شود که مار بحال خود رها شود تا پروسه ی پوست اندازی آغاز شود. بعد از آن که این مرحله آغاز شد، می توان با کَندن پوست های اضافه، به پوست اندازی مار کمک کرد.
تغذیه مار پیتون
مانند تمام مارها، مار پیتون برمه گوشتخوار است. بخش عمده ی رژیم غذایی آن ها متشکل از پرندگان، پستانداران و جوندگان است. مار پیتون با استفاده از دندان های تیز و رو به عقب خود طعمه را با سرعت برق آسایی در اختیار می گیرد، سپس به دور آن پیچیده و ماهیچه های خود را منقبض می کند و طعمه ی خود را با فشار خفه می کند. این مارها اغلب اوقات در نزدیکی سکونتگاه های انسانی دیده می شوند؛ دلیل این امر وجود موش ها و دیگر جانوران موذی است که طعمه ی اصلی مار پیتون ها به حساب می آیند. رژیم غذایی مار پیتون های برمه در اسارت عمدتاً از غذاهای بسته بندی شده ی تجاری تشکیل می شود که عبارتند از موش، خرگوش و مرغ. مار پیتون هایی که خیلی بزرگ می شوند نیاز به اقلام غذایی بزرگتر مثل خوک یا بز دارند. مشاهده شده که مار پیتون های بزرگ در فلوریدا حتی به کروکودیل ها هم حمله می کنند. مارهای بزرگ معمولاً با شکار طعمه های کوچک، بدون این که نیاز به فشار دادن و خفه کردن داشته باشند، انرژی خود را ذخیره می کنند.

مار پیتون برمه
نگهداری مار پیتون در اسارت
مار پیتون های برمه معمولاً بعنوان حیوان خانگی خرید و فروش می شوند و بخاطر شکل و رنگ جذاب بدن و همینطور طبیعت و خوی آرام، در میان علاقه مندان بسیار مشهور و محبوب هستند. این مارها سرعت رشد بسیار بالایی دارند و در صورت تغذیه و نگهداری صحیح، در یک سال تا ۲٫۵ متر رشد می کنند و در ۴ سالگی به سن بلوغ می رسند.
با اینکه مار پیتون های برمه به طبیعت و خوی آرام شهرت دارند، اما حیوانات بسیار قدرتمندی هستند و می توانند با دندان های تیز و برنده خود گازهای دردناکی بگیرند و حتی نگهدارنده ی خود را با فشار دادن خفه کرده و بکشند. آنها همچنین به غذای زیادی احتیاج دارند و بسته به اندازه شان، نیاز به قفس ها و آکواریوم های مخصوص و مناسب به خود را دارند که می تواند هزینه های زیادی را در بر داشته باشد به همین دلیل است که برخی از آنها توسط صاحبان خود در طبیعت رها می شوند. این مارها، هم چون مارهای دیگر عادت به شکار دارند و این بدان معنی است که سعی می کنند از قفس خود خارج شوند. تمیز کردن قفس مار پیتون ها می تواند دشوار باشد چرا که مدفوع این مارها بزرگ و سنگین است.
هرچند که مار پیتون های برمه حیوانات آرام و سربه راه و قابل کنترلی هستند، اما توصیه می شود با توجه به جثه ی بزرگ و قدرت آنها، تازه کارهایی که علاقمند به خرید حیوان خانگی هستند، با این حیوان شروع نکنند. مشکلی که در رابطه با تغذیه ی مار پیتون ها وجود دارد، اینست که صاحبان آن ها فکر می کنند هرگاه مار رفتار گرسنگی از خود نشان داد باید به او غذا بدهند. از آن جا که مار پیتون های برمه حیوانات فرصت طلبی هستند، هرگاه که به آن ها غذا تعارف کنید آن را می خورند؛ این مارها اغلب اوقات رفتارهای گرسنگی از خود بروز می دهند، حتی اگر تازه غذا خورده باشند. چنین رفتاری باعث چاقی حیوان می شود که در میان مارهای در اسارت بیماری شایعی است.

مار پیتون برمه
تنوع شکلی مار پیتون
مار پیتون برمه برای رنگ، طرح و اخیراً اندازه ی بدنشان در اسارت پرورش داده می شود. شکل آلبینو یا زال (Albino) مار پیتون برمه بسیار مشهور و بیشتر از بقیه در دسترس علاقمندان است. رنگ مار پیتون آلبینو سفید با طرح های زرد و نارنجی روی بدن است.
شکل دیگری از مار پیتون برمه بنام لابیرنت یا دهلیزی (Labyrinth) هم وجود دارد که طرح های پیچ در پیچ و گیج کننده ای بر روی بدن خود دارد.
از دیگر فرم های مار پیتون برمه می توان به مار پیتون برمه ی سبز اشاره کرد که بر خلاف نامش رنگ خاکی به تن دارد؛ و همچنین مار پیتون برمه ای گرانیتی که نقاط زاویه دار ریز زیادی بر روی بدنش وجود دارد.
اخیراً پرورش دهندگان روی گونه ی دیگری از مار پیتون برمه کار می کنند. رنگ و طرح این گونه که مار پیتون برمه ی کوتوله نام دارد، اندکی نسبت به بقیه ی خویشاوندان خود متفاوت است و بیش از ۲ متر هم رشد نمی کند. اما یکی دیگر از شکل هایی که بسیار طرفدار دارد، مار پیتون برمه ی تمام سفید (Leucistic) است. این گونه ی خاص بسیار کمیاب است و بتازگی (۲۰۰۹-۲۰۰۸) در اسارت پرورش یافته است. رنگ این مار تماماً سفید روشن و براق است و هیچ خط و خال و طرح خاصی روی بدنش وجود نداشته و چشم های مشکی دارد.
گونه ی دیگری که بتازگی در ۱۵ می ۲۰۰۸ متولد شد، مار پیتون برمه ی کاراملی نام دارد این مار طرح هایی به رنگ کارامل بر روی تن دارد و چشمان او نیز به رنگ شیر

کاکائویی است.

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

مارها و انواع نژادي آن

گرچه مارها دارای پا نیستند ولی قادرند بسیار سریع حرکت کنند و
اغلب شناگران خوبی هستند . همه مارها گوشتخوارند و طعمه خود را
توسط حس بویایی و یا حس ارتعاش ، شکار می کنند. آنها تمام شکار خود
را با جابه جا کردن آرواره پایینی و گشودن دهان بطور وسیع به
یکباره می بلعند . اکثر مارها مانند دیگر خزندگان تخم می گذارند.
حرکت آرواره مارها بسیار خیره کننده است. استخوان کوادرات آزاد
بوده و انعطاف پذیری قابل ملاحظه‌ای را امکان‌پذیر می‌سازد. بدین
وسیله مارها می‌توانند از طعمه‌های بسیار بزرگتر از قطر بدن
دهانشان تغذیه کنند. مارها تعداد زیادی دنده دارند که بالغ بر یک
صد عدد است و این دنده‌ها آزاد بوده به جناغ سینه اتصال ندارد در
حقیقت مارها فاقد استخوان جناغ سینه هستند. در مارهای بوآ بقایای
استخوانهای لگن به شکل زائده ناخن مانند در اسکلت بندی جانور به
چشم می‌خورد.

بسیاری از مارها زنده‌زا هستند و بسیاری تخم می‌گذارند. چشم مار و
مارمولکها تفاوت فاحش این دو جانور است. وجود لایه عینک مانند در
مارهای گوناگون که در زیستگاههای متنوع و متفاوتی زیست می‌کنند
بیانگر این مطلب است که اجدادشان یا زیرزمین زندگی می‌کردند و یا
شبها فعالیت داشته‌اند. مارها فاقد پلک هستند اما اکثریت مارمولکها
دارای پلک متحرک هستند.
مار ها زیستگاههای گسترده ای دارند در همه قاره ها به جز قطب جنوب.
مارهای چمباته زن
مارهای چمباته زن بزرگترین مارهای دنیا هستند و شامل پیتونها و
بواها می باشند. آنها غیر سمی هستند و حیوانات دیگر را با فشار
دادن و له کردن از پا در می آورند. مارهای جمع شونده دور شکار خود
می پیچند و بتدریج حلقه راتنگ تر می کنند تا حیوان خفه شود آنها
نیز مانند مارهای دیگر قادر به جویدن نیستند و شکار خود رابه
یکباره می بلعند.
مارهای سمي
حدود ۷۰۰ گونه از ۳۲۰۰ گونه مارهای دنیا سمي هستند و شامل چندین
مار هستند که می توانند انسان را به هلاکت برسانند . یک مار سمي سم
خود را از طریق نیشهایش که یا توخالیند و یا شیار دارند تزریق می
کند. وقتیکه زهر تزریق شد مار به انتظار می نشیند تا قربانیش قبل
از بلعیده شدن بمیرد.
بزرگترین مار دنیا پیتون مشبک که ماری چمباتمه زن است از جنوب شرقی
آسیاست او می تواند تا طول ۱۰ متر (۳۳ پا) یا بیشتر رشد کند.
یکی از بزرگترین قاتلان انسان افعی آفریقایی و هندی است.زهر این
مار سالیانه باعث مرگ ده هزار نفر می گردد. حدود ۳۰ درصد از افرادی
که توسط این مار گزیده می شوند می میرند.
شناسایی مارها سمی از غیر سمی

در شناسایی مارهای سمی از غیر سمی فرم ظاهری ، پولکها و دندانها
بهترین راهنما هستند. البته مارهای فراوانی هستند که سمی نیستند
ولی این مارها غده تولید کننده سم را دارند که به درون دستگاه
گوارش ریخته می‌شود. آنهایی را که دارای دندان نیش ثابت یا متحرک ،
در جلو یا عقب دهان هستند و غده سمی توسط این دندانها سم تزریق
می‌کنند سمی یا نیمه سمی می‌گوییم.

*پشت الماسي غربي

اسم علمی: کروتالوس اتراکس
اندازه: تا ۱\۲ متر (۷پا)
محل زیست : کویر، چمنزارها
پراکندگی : جنوب و غرب آمریکا
نحوه تولید مثل: ماده در هر زایمان در حدود ۱۲ نوزاد به دنیا می آورد.
رژیم غذایی: عمدتاَ جوندگان و پرندگان
اکثر مارگزیدگیهای منجر به مرگ در آمریکای شمالی ، در اثر گزش این
مار زنگی می باشد. مار پشت الماسی غربی ، همچون مارهای زنگی دیگر
در انتهای دمش عضو جغجغه مانندی دارد که برای ترساندن و فرار دادن
حیوانات مهاجم آنرا تکان می دهد

*افعي آمريکاي جنوبي*

اسم علمی: ایونکتس مورینوس
اندازه: قد تا ۹ متر (۳۰پا) وزن آن می تواند تا ۲۲۵ کیلو (۴۹۵)
پوند افزایش یابد.
محل زیست: مردابها و رودخانه ها در جنگلهای بارانی و زمینهای باز.
پراکندگی: آبهای جنوبی از کلمبیا تا پاراگوئه
نحوه تولید مثل:ماده در حدود ۴۰ نوزاد به دنیا می آورد که طول هر
کدام ۱ متر (۳پا) می شود.
رژیم غذایی: عمدتاَ پرندگان و پستانداران شامل سگهای آبی آمریکا ،
گرازهای آمریکایی می شوند.
این بوای بزرگ آمریکای جنوبی سنگین ترین مار جهان است. او بیشتر
عمر خود را در داخل ابهای گل آلود پنهان می شود و فقط چشمهایش را
بالاتر از سطح اب نگه می دارد . هنگامی که یک طعمه به نزدیکی او می
رسد این افعی به او حمله می کند و بوسیله بدن قوی و عضلانی خود به
دور او می پیچد و او را می کشد

*بواي درختي سبز*

اسم علمی: بویاکانینا
اندازه: قد تا ۸/۱ متر (۶پا)
محل زیست: جنگلهای بارانی استوایی
پراکندگی: نواحی استوایی امریکای جنوبی
نحوه تولید مثل: نوزادان به محض انجام تخم ریزی از پوسته نازک
تخمها بیرون می آیند.
رژیم غذایی: پستانداران کوچک ، پرندگان و مارمولکها
این مار زیبای رنگی دارای یک دم انعطاف پذیر برای گیردادن به شاخه
های درختان ، می باشد و بیشترعمر خود را روی درختان می گذراند . به
جای آنکه به دنبال طعمه اش جستجو کند ، خود را به دور شاخه درخت می
پیچد و منتظر می ماند تا حیوانات کوچک در دسترس او قرار گیرند .
این مار هم مثل مارهای بوای دیگر ، سمی نیست

*مامباي سبز شرقي*

اسم علمی: دیندراسپس انگاستیپس
اندازه: قد تا ۸/۱ متر(۶پا)
محل زیست: درختان ، بیشه زارهای درون چمنزارها
پراکندگی: شرق و جنوب آفریقا
نحوه تولید مثل: ماده در حدود ۱۲ تخم در سوراخ های زمین یا در تنه
درختان مرده می ریزد. بعد از تقریباَ ۲۰ هفته نوزادان از تخم بیرون
می آیند.
رژیم غذایی : مارمولکها و پرندگان
این مارمامبای سبز شرقی بسیار خطرناک ، یکی از تعداد نمونه هایی می
باشد که خود را با زندگی بر روی شاخه های درختان سازگار کرده است .
او یک صعود کننده حرفه ای می باشد و دارای بدنی سبز رنگ است که او
را به خوبی در لابلای شاخه های درختان استتار می کند. این مار از
مارمولکها و بعضی پرندگان کوچک تغذیه می کند. این مارمامبا بوسیله
پیچاندن دمش به دور یک شاخه و پرت کردن بدن و سرش به سمت جلو به
دیگران حمله می کند.

*مار قهوه اي استراليايي*

اسم علمی: دیمانسیا تکستیلی
اندازه: قد تا ۱/۲ متر (۷پا)
محل زیست: تیغستانها ، چمنزارهای خشک و سنگلاخی.
پراکندگی: شرق استرالیا ، ولز جنوبی جدید و کونیزلند.
نحوه تولید مثل: ماده ها تا ۵۰ تخم می گذارند . بعداَ مارهای نوزاد
به طول ۱۵ سانتیمتر (۶اینچ) از آنها بیرون می اید.
رژیم غذایی : مارمولک ، پرندگان و پستانداران کوچک.
این مار سمی متعلق به گروه کبری ها است و گونه ای مهاجم و سریع
است. وقتیکه به طعمه خود حمله ور می شود ، او را پشت سر هم می گزد
و دندانهای نیش بلندی که در جلوی دهانش قرار دارند ، در بدن شکار
فرو می کند. نوزادان این مار به شکل راه راه هستند ولی نوع بالغ ،
قهوه ای رنگ و یا سبز تیره است.

*پيتون فرشي*

اسم علمی: مارلیا ارگس
اندازه: قد تا ۶/۳ متر (۱۱پا)
محل زیست: جنگلها ، تیغستانها ، معمولاَ نزدیک آبها
پراکندگی : استرالیا ، گینه نو
نحوه تولید مثل: ماده در حدود ۴۰ تخم می گذارد و بعد روی آنها می
خوابد.
رژیم غذایی: پرندگان ، پستانداران کوچک.
این مار استرالیایی ، در شب به شکار می پردازد .او با کمین کردن بر
روی زمین یا روی درخت طعمه خود را غافلگیر می سازد. پیتونهای فرشی
بدنشان از دیگر پیتونها کشیده تر است و دارای دمی گیر کننده هستند
که می توانند با آن شاخه را محکم بگیرند . آنها از حیوانات کوچک
تغذیه می کنند و بجای فشار دادن شکار عموماَ با گاز گرفتن شکار خود
را از پا در می آورند.

مار مرجاني*

اسم علمی: میکروروس نیگروسینکتوس
اندازه: قد تا ۹۱ سانتیمتر (۳پا)
محل زیست: جنگلهای خشک و مرطوب استوایی
پراکندگی: نواحی مرکزی آمریکا ، نواحی شمالی آمریکای جنوبی.
نحوه تولید مثل:ماده در حدود ۱۰تا۲۰ تخم می گذارد.تخمها بعد از چند
هفته می شکنند و نوزاد بیرون می آید.
رژیم غذایی: قورباغه ، مارمولک و مارهای کوچک
این مار ، بر خلاف بیشتر مارها که به خوبی در محیط خود استتار
هستند ، به اسانی قابل دیدن می باشد. احتمالاَ رنگهای روشن روی بدنش
به حیوانات دیگر اخطار می کند که او سمی است. مارهای مرجانی روی
زمین شکار می کنند . در جنگلها به آهستگی به جلو حرکت می کنند و
گاهگاهی سر خود را به زیر برگها می برند و به دنبال حیوانات کوچک
می گردند.

*مار آبي زيتوني*

اسم علمی: آیپیوسوروس لائویس
اندازه: قد تا ۵/۱ متر (۵پا)
محل زیست: صخره های مرجانی ، آبهای کم عمق
پراکندگی: اقیانوس هند ، غرب اقیانوس ارام
نحوه تولید مثل: ماده زایمان می کند و هر بار تا ۶ نوزاد به دنیا
می آورد.
رژیم غذایی: ماهی
مانند مارهای آبی دیگر ، مار ابی زیتونی ، دمی پهن دارد که از آن
برای جلو راندن خود در اب استفاده می کند . او از ماهی تغذیه می
کند و سمی فوق العاده کشنده دارد که می تواند در عرض چند ثانیه
طعمه اش را از پا در آورد . مارهای آبی هوا تنفس می کنند و مجبورند
در فواصلی معین به سطح آب بیایند.

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

غذا نخوردن مار ها می تواند علت بیماری یا غیر از آن باشد . اگر شرایط محیط زیست جانور از قبیل دما ، درصد رطوبت و مقدار روشنایی از حد معمول لازم برای زندگی تغییر کند ، طبیعتا تغذیه مار مختل می شود ، بنابراین در مواردی که مار از خوردن امتناع می ورزد ، ابتدا باید عوامل محیطی را مورد بررسی قرار داد . دمای محیط نگهداری مار در روز بین ۲۵ تا ۳۰ درجه سانتیگراد است و در شب نباید از ۲۰ درجه کمتر باشد.مار ها از محیط پر جنب و جوش و پر سر و صدا گریزانند و به طور طبیعی خود را از معرض دید پنهان نگه می دارند . برای تعبیه محیط امن برای آنها می توان شیشه قفس را از کف تا ارتفاع ۳۰ سانتیمتر با رنگ سیاه تیره کرد تا مار در پشت آن پناه گیرد . برخی از مارها در شب تغذیه می کنند و برخی در روز .

ضمنا مارها بر حسب نوع از رژیم غذایی ویژه ای پیروی می کنند . برخی تخم خوار هستند ، برخی از دیگر خزندگان یا جوندگان و برخی هم از غورباقه یا ماهی تغذیه می کنند. انواعی هم به علت کوچکی دهان و نوع اتصال استخوانی آن از کرم و حشرات استفاده می کنندکه باید در امر تغذیه مورد توجه قرار گیرد.

معمولا پس از مناسب شدن شرایط محیط زیست ، مار شروع به کار تغذیه می کند ولی اگر مدت غذا نخوردن طولانی باشد به طوری که مقدار زیادی از وزن و اب بدن را از دست بدهد ، خود جانور قادر به تغذیه نخواهد بود و باید به اجبار تغذیه شود

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

گونه ها

تعداد زیادی از گونه های مختلف مانتیس ها (بیش از ۲ هزار گونه) در جهان شناسایی شده اند. بسیاری از این گونه ها در بازار خرید و فروش حشرات در دسترس هستند که میتوان به «مانتیس های آفریقایی» (Sphodromantis belachowski, centralis, gastrica, vidiris and lineola) اشاره کرد که بیش از یک گونه هستند و گونه هایی نسبتا مناسب برای افراد تازه کار به شمار میروند.

اندازه

انواع مختلف مانتیس دارای اندازه هایی متفاوت از کمتر از ۲ سانتی متر تا بیش از ۱۸ سانتی متر هستند که بستگی به گونه و جنسیت مانتیس دارد. البته بیشتر گونه های مانتیس که به عنوان حیوان خانگی مرسوم هستند اندازه ای بین ۵ تا ۸ سانتی متر دارند.

طول عمر

طول عمری که برای مانتیس قابل پیش بینی است بسته به گونه ی مورد نظر است اما بیشترین طول عمر در حدود یک سال برای طی شدن چرخه کامل زندگی است. گرچه بیشتر مانتیس ها حدودا ۶ ماه یا کمتر به حالت بالغ زندگی میکنند.

خصوصیات و مشخصات

مانتیس ها در اندازه ها، رنگ ها و شکل های متنوعی قابل مشاهده هستند. برخی از آنها شبیه شاخه های درخت هستند و از این خصوصیت برای استتار استفاده میکنند. برخی دیگر شباهت زیادی به برگ های خشک و مرده دارند و تعدادی دیگر از گونه های مانتیس، رنگی براق و ظاهری ظریف و شکننده دارند که آنها را شبیه به گل ها و شکوفه ها کرده است. همچنین مانتیس ها میتوانند در مناطق مختلفی از حیث آب و هوا زندگی کنند اما غالبا ساکن مناطق گرمسیری هستند. آنها حشراتی گوشتخوار هستند که غالبا از سایر حشرات و نیز عنکبوت ها تغذیه میکنند. مانتیس های بزرگ حتی گاهی به دوزیستان و خزندگان کوچک نیز حمله میکنند.

خانه سازی

هریک از مانتیس ها باید محفظه نگهداری مخصوص به خود را داشته و به صورت جداگانه نگهداری شوند. با اینکه مانتیس ها نیاز به فضای زیادی برای زندگی ندارند اما حداقل فضای لازم برای آنها، یک تانک به طول ۲ برابر اندازه مانتیس و ارتفاعی بیش از ۳ برابر اندازه مانتیس است. البته باید دقت کنید که فضای بسیار باز هم برای زندگی مانتیس مناسب نیست زیرا اگر فضای بزرگی در اختیار مانتیس قرار گیرد این حیوان در پیدا کردن طعمه های خود به دردسر خواهد افتاد. یک محفظه با ابعاد ۴۰ سانتی متر طول و ۴۰ سانتی متر عرض و همین مقدار ارتفاع، برای زندگی یک مانتیس کاملا مناسب است. ارتفاع تانک اهمیت زیادی دارد زیرا در پروسه پوست اندازی مورد استفاده مانتیس قرار میگیرد. بهتر است برای محفظه از یک درپوش توری دار استفاده کنید.

بستر و لوازم داخل محفظه

بستری با عمق ۲٫۵ الی ۵ سانتی متر از خاک، تورب (peat)، یا ترکیب خاک و تورب و شن و یا خاک های مخصوص vermiculite میتوانند در محل زندگی مانتیس مورد استفاده قرار بگیرند. این نوع از بسترها در حفظ رطوبت محیط نیز تاثیرگذار هستند. تعدادی شاخه درخت باید در محفظه قرار گیرد و سعی کنید بعضی از آنها تا بالاترین قسمت تانک برسند زیرا مانتیس نیاز دارد برای پوست اندازی از شاخه های مرتفع آویزان شود. گیاهان زنده و یا گیاهان مصنوعی نیز قابل استفاده هستند اما سعی کنید از ازدحام و شلوغی بیش از حد در داخل تانک خودداری کنید. مانتیس ها نیاز به فضا برای حرکت، شکار و پوست اندازی دارند.

دما

دمای محل زندگی یکی از موارد مهم در نگهداری از مانتیس هاست که برای هر گونه، اندازه و محدودیتی متفاوت دارد. برخی از گونه ها تحمل تغییرات دمایی نسبتا زیادی را دارند در حالی که برخی دیگر، نیازمند دقت عمل بسیار زیادی در این زمینه از سوی شما هستند بنابراین پیش از خرید، حتما در خصوص گونه موردنظر خود تحقیق کنید. مانتیس های غول پیکر آفریقایی که در بالا انواع آن را نام بردیم معمولا بهترین شرایط را در محدوده دمایی ۲۱ تا ۳۰ درجه سانتیگراد دارند. اگر نیاز به بالا بردن دما داشتید میتوانید از پد های گرمایی مخصوص زیر تانک استفاده کنید که برای خزندگان و خرچنگ های هرمیت نیز مورد استفاده قرار میگیرد.

رطوبت و آب

میزان رطوبت نیز برای گونه های مختلف مانتیس کاملا متفاوت است. به عنوان مثال مانتیس های غول پیکر آفریقایی به رطوبتی در حدود ۶۰ % نیاز دارند. آبپاشی ملایم محفظه میتواند به بالا نگاه داشتن رطوبت کمک کند. یک ظرف کوچک و کم عمق آب که تعدادی سنگریزه برای جلوگیری از غرق شدن مانتیس در آن قرار داشته باشد میتواند به تامین نسبی رطوبت کمک کند. بیشتر مانتیس ها، آب نوشیدنی مورد نیاز خود را از قطرات آبی که از گیاهان در حال چکیدن است تامین میکنند. (البته برخی از آنها نیز از ظرف آب مینوشند.) توجه داشته باشید که نباید میزان رطوبت از حد مجاز تجاوز کند.

تغذیه

انواع مختلفی از حشرات خوراکی باید برای مانتیس در نظر گرفته شوند. بهترین راه برای حصول اطمینان در رسیدن تمام نیازهای تغذیه ای مانتیس این است که گونه های مختلفی از شکار مانند مگس سرکه و شپش برای بچه مانتیس ها و مانتیس های جوان و انواع مختلفی از حشرات مانند پروانه ها، بیدها، مگس سرکه، مگس خانگی و گهگاهی جیرجیرک و کرم میل ورم برای مانتیس های بزرگ تر مورد استفاده قرار گیرد. حتما پیش از اینکه طعمه مورد نظر را در اختیار مانتیس قرار دهید اطمینان حاصل کنید که غنی شده باشد یعنی از مواد مغذی تغذیه کرده باشد زیرا همان مواد مستقیما به بدن مانتیس منتقل میشوند.

حقایقی جالب در خصوص مانتیس ها

– مانتیس ها در طول زندگی خود وارد یک دگردیسی ناقص میشوند که چیزی بیش از یک مرحله لارو عادی (مانند کرم های پروانه) است. درواقع آنها به صورت مدل بدون بال از مانتیس های بالغ از تخم خارج میشوند و پس از چند بار پوست اندازی موفق، همانند والدین خود خواهند شد.

– مانتیس ها در مزارع به عنوان عوامل کنترل آفات مورد استفاده قرار میگیرند.

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

رتیل: رتیلها در سالهای اخیر به عنوان یک حیوان خانگی جالب معروف شده اند. آنها بی نظیر – ساکت و آرام هستند و جای کمی هم می خواهند و نگهداری آنها به عنوان یک پت سرگرمی فوق العاده ایست. البته این موجودات نمیتوانند بهترین گزینه برای کسی که میخواهد آنها را زیاد ناز و نوازش کند باشد و این بخاطر استرسی است که به رطیل القا شده و همچنین احساس خطر کردن او و در آخر خطرساز برای صاحبش! در بازار گونه های مختلفی از این حیوان از نظر ظاهر و اندازه پیدا می شود و نگهداری آنان معمولا راحت است و البته بستگی به نوع و نیازهای انواع آنها نیز دارد.

بیشتر از ۸۰۰ گونه رتیل در جهان وجود دارد که به خانواده ی Theraphosidae تعلق دارند. آنها به طور کلی به دو دسته تقسیم مس شوند: ۱- جهان قدیم (از نیمکره ی شرقی). ۲- جهان جدید (از نیمکره ی غربی). یکی از معروفترین رتیلهایی که به عنوان حیوان خانگی نگهداری میشود، Chilean Rose است‌، حیوتنی پردوام و با نگهداری آسان.

موجوداتی خطرناک؟ رتیل ها گاز می گیرند و گاز آنها هم زهرآلود است، و این درحالی است که سم نیش بیشتر گونه های آنها فقط در حد یک زنبور است و اثراتی مثل درد و قرمزی دارد. الیته با این وجود بعضی ها به سم آنها به شدت حساسیت دارند. انواع معدودی از رتیل ها کشنده بوده و یا حداقل طرف را خیلی بیمار می سازند و مسلما کیس مناسبی برای نگهداری در خانه نمی باشند. بهترین راه برای جلوگیری از این مشکل، شناخت اخلاق آنهاست و در نتیجه رفتار با آنها بر این حسب می باشد. کلا رتیل ها حیوانات وحشی هستند و باید با احتیاط و با احترام با آنها رفتار شود ولی بیشتر عقب نشینی را به گاز گرفتن ترجیح میدهند.

مسعله ی دیگری که هست و باید به آن توجه نمود، موهای رتیل است که می توانند مشکل ساز باشند. اگر ریزمویی از این حیوان در چشم شما برود، آسیب های جدی به چشم شما تا حد کوری وارد خواهد شد! پس حواستان باشد هرگز بعد از هرکاری که با رتیل خود یا تراریومش کردید، تا دستانتان را خوب نشستید، دست به چشم خود نزنید!

انتخاب یک رتیل: همانطور که قبلا هم عرض شد انئاع مختلفی رتیل با ویژگیهای متفاوت و نیاز های متفاوتی وجود دارد. در کل بهترین نوع رتیل برای افراد مبتدی ground dweller است بخاطر سرعت کمشان در حرکت.

رتیل pink toe از بهترین رتیلهای درختی برای نگهداریست ولی نه بهترین رتیل در کل، چون حرکت کردنش سریع بوده و بسیار تیز و زرنگ است و این لمس کردنش را مشکل تر می سازد.

به عنوان حیوان خانگی، همیشه ماده ها بهتر از نر ها هستند چون طول عمر بیشتری دارند. برای مثال یک رطیل ماده از یک نوع ممکن است در حدود ۲۰ سال عمر کند در صورتی که یک نر از همان نوع بیشتر از ۲ یا ۳ سال عمر نمی کند. معمولا فروشنده جنس آنها را می داند ولی اگر میخواهید خودتان تشخیص بدهید، نر ها معمولا بیشتر وقت به دنبال جفت می گردند و حالت پریشانی دارند. شاید این بتواند به تشخیص نر از ماده کمک کند.

در هنگام خرید یک رتیل، به هیچ عنوان آنی را که می بینید پاهایش به صورت حلقه ای زیر بدنش خم شده است انتخاب نکنید! یا آنی را که هیچ ظرف آبی در مکان نگهداری اش نداشته است! همیشه هم سعی کنید برای دسترسی به اطلاعات بیشتر در مورد آنها، نام علمی آنها را پیدا کنید.

—————————————————————————————

برخی از رتیل های قابل نگهداری :

Chilean Rose

Costa Rican Zebra

Mexican Redknee

Curly Hair Tarantula

Desert/Mexican Blnde

————————————————————————————————————————————–

رتیل زانو قرمز مكزيكي / Mexican Red-kneed Tarantula / Brachypelma smithi

نام علمی: Brachypelma smithi

نام عمومی: Mexican Red-kneed Tarantula ( رتیل ” رطیل ” زانو قرمز مكزيكي )

خانواده: Theraphosidae

زیستگاه اصلی : بومی مکزیک است.

وضعیت بدنی: رنگ زمینه بدن رتیل بالغ ، تیره است با تکه هایی وصله مانند به رنگ نارنجی که سر بند دوم پاهایش دیده می شود؛ به عبارتی بند دوم پاهای این رتیل، قرمز مایل به نارنجی است. رتیل زانو قرمز، از گونه هایی است که رشد بسیار کندی دارد.

وزن: حدود ۱۵ تا ۱۶ گرم

طول بدن: ماده های بالغ طول بدنشان حدودا” به ۱۰ سانتیمتر می رسد که اگر اندازه پاها را هم در نظر بگیریم، به ۱۵ تا ۱۸ سانتیمتر می رسد.

وضعیت زندگی: با اینکه در متون قدیمی به اشتباه ذکر شده که این رتیل ها خاص مناطق بیابانی خشک و لم یزرع هستند اما آنها در خارستان هایی که به طور متوسط، در محل های سایه دارشان بین ۵۵ تا ۶۵ درصد رطوبت را حفظ کرده باشند، زندگی می کنند. آنها به طور طبیعی سوراخی عمیق در زمین های خاکی حفر می کنند تا بچه عنکبوت هایشان را از شر دشمنانشان دور نگهدارند. این رتیل ها پوست اندازی هم می کنند. در این زمان اگر به پوستی که معمولا” دست نخورده و سالم در کنارشان دیده می شود، نگاه کنید بیشتر شبیه به یک عنکبوت دیگر به نظر می رسد. این گونه در بین مردم هم خواهان و خواستار زیادی دارد تا جاییکه از آنها بعنوان حیوان خانگی نیز نگهداری می کنند. شاید این امر به دلیل جثه پر ابهت و رنگ آمیزی گیرایشان باشد.

شکار و تغذیه: در وحش از بندپایان، مارمولک های کوچک و حتی جوندگان کوچکی که قدرتشان بر آنها بچربد و بتوانند آنها را با زهرشان بی حرکت سازند، تغذیه می کنند. در اسارت، بچه عنکبوت ها را باید با حشرات کوچک تغذیه کرد. زمانی که به نیم سانتیمتر می رسند، می توانند از جیرجیرک های کوچک تغذیه کنند. بالغین از لارو سوسک ها و جیرجیرک های بالغ تغذیه می کنند. می توانید در صورت تمایل گاهی آنها را با بجه موش هم تغذیه کنید.

طول عمر: نامعمول نیست اگر یک رتیل ماده زانو قرمز تا ۲۵ سال و حتی بیشتر عمر کند. معمولا” بین ۱۲ تا ۲۵ سال عمر می کنند اما گزارشاتی مبنی بر عمر ۳۰ ساله آنها هم رسیده است. نرها عمرشان بسیار کوتاه تر است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

{نگهداری پایه ای}

خانه: یک چاردیواری بزرگ واقعا نیاز نیست.ولی گونه های arboreal به جایی بلند و گونه های burrowing جاهایی هم برای پنهان شدن. در کل هر رطیل باید در یک تراریوم نگهداری شود، چون رطیلها موجودات اجتماعی نبوده و واقعا نمی توانند یکدیگر را تحمل کنند!

برای رطیل های burrowing and terrestrial سایز تراریوم به طول سه برابر بدن رطیل و پهنای دو برابر بدن رطیل واقعا کافیست. ارتفاع نباید زیاد باشد، چون این رطیل ها سنگین بوده و اگر ارتفاعی بیفتند، ممکن است آسیب ببینند و یا حتی بمیرند. فکر نکنید هر چه جایشان بزرگتر باشد بهتر است به ۲ دلیل: ۱- نیازی به فضای اظافه ندارند ۲- به دام انداختن طعمه برایشان مشکل می شود. سرپوش یا همان سقف آنها باید کاملا ایمن باشد، زیرا فرار کنان ماهری بوده و به صورتی کاملا هنرمندانه فرار می کنند! پس سعی کنید راه فراری به هیچ عنوان نداشته باشند، البته از طریقی اکسیژن هوای آزاد هم باید به آنها برسد. برای کف جای آنها هم می توانید از خاک گلدان یا کود گیاهی استفاده کنید. از به کار بردن خرده چوب برای کف آنها پرهیز کنید! عمق خاکی هم که می ریزید باید بین ۵ الی ۱۰ سانتیمتر باشد.

ساختن مکانی برای مخفی شدن آنها الزامی است و برای این کار شما می توانید از چیزی مثل گلدان یا … استفاده کنید. ولی جدا ضروری است.

رطیلها به فضای روشن با نور زیادی نیاز ندارند و حتی بهتر است در جاهای تاریکتر خانه و به دور از نور مستقیم خورشید نگهداری شوند. دمای مناسب برای بیشتر رطیل ها ۲۰ الی۳۰ درجه ی سانتی گراد است و برای گرما سعی کنید دور وسیله ی گرمایی خود را بپوشانید چون ممکن است رطیل با آن برخورد کرده و بسوزد و بمیرد.

یک ظرف کم عمق آب نیز برای آنها ضرورت دارد. باید حتما ظرف کم عمق باشد تا از غرغ شدن رطیل در آب جلوگیری شود، و اگر امکانش باشد وسط شرف آب سنگی قرار داده تا رطیل گاهی اوقات از داخل آب به روی آن بیاید و از آن بالا برود. این آب رطوبت آنها را هم تامین می کند.

ترتریوم آنها لازم نیست به طور مکرر و زیاد تمیز شود. و این بستگی به رطوبت مکان هم دارد، هر چه بیشتر باشد تمیز کردن باید زود یه زودتر انجام شود. به طور مثال برای یک ترتریوم رطیل با رطوبت معمولی، سالی یکبار تمیز کردن کفایت می کند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

{غذادهی، پوست اندازی و لمس کردن رطیل ها}

غذا دهی: یک رژیم غذایی از بین جیرجیرکها، ملخها و دیگر حشرات می تواند مناسب باشد. رطیل های بزرگسال کمتر غذا می خورند و ۱ الی ۲ بار در هفته کفایت می کند. غذا بهتر است که طعمه ی زنده باشد. مطمعن باشید که طعمه از رطیل کوچکتر است، چون شاید به رطیل شما آسیب برساند. وقتی رطیل شما خیلی بزرگ شد(از نظر اندازه)، میتوانید از موشهای کوچک یا مارمولکهای کوچک به عنوان غذای آنها استفاده کنید. رطیل ها مدتی بعد از پوست اندازی بدنی آسیب پذیر داشته و در آن موقع اگر طعمه ای در ترتریوم مانده باشد، ممکن است به او آسیب برساند. پست در چنین وضعیتی همه ی طعمه ها را خارج کنید.

پوست اندازی: رطیل همراه با بزرگ شدنش پوست اندازی کرده و از اسکلت قدیمی خود بیرون می آید و جدید آن را می سازد. این دوران، استرس آور ترین دوران برای رطیل است. رطیل برای مدتی غذا نمی خوذد و بر روی پشتش می خوابد تا پوستش را بیندازد. پوست اندازی او ممکن است چند ساعتی طول بکشد، بنابراین جای نگرانی نیست. وقتی که اسکلت قدیمی انداخته شد، چند روزی طول می کشد که اسکلت جدید سخت شود و در این مدت هرگز نباید به آن غذا بدهید. در این مدت رطیل همچنین نباید توسط شما لمس شود. این حدودا ۲ هفته برای رطیل زمان می برد تا کاملا بهبود یافته و حالش عین اولش بشود.

لمس کردن: بدلیل اینکه بیشتر رطیلها آنقدر زهرآلود نیستند، لمس کردن آنها و گرتنشان در دست امکان پذیر است و لذت خاصی دارد! برای لمس کننده، گاز گرفتنش ممکن است کمی درد آور و موهای بدنش خارش آور یا سوزش آور باشد ولی خطر بزرگتر برای خود رطیل است! حیوانات آرام و زیاد بی حرکتی نیستند و از بودن بر روی دست یک غول(انسان) لذت آنچنانی نمی برند و ممکن است فوری سریع بپرند یا بدوند که این باعث افتادن آنها و بعد مرگ آنها می شود! حتی یک افتادن کوچک هم به آنها آسیب می زند! پس باید خیلی مواظب این مسعله باشید!

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

استانداردهای محل نگهداری اسب :

اصطبل : از آنجائی که اسب بیشتر اوقات شبانه روز را در اصطبل بسر می برد محل نگهداری او باید دارای شرایط زیر باشد :

– آفتابگیر باشد ، تا هم خود اسب و هم محیط اطراف او در معرض تابش نور خورشید بوده و در معرض امراض ناشی از عدم تابش نور قرار نگیرد. اسب بطور مداوم خود را تخلیه میکند و محیطی مناسب برای رشد و نمو میکروبها بوجود می آورد و میکروب امراضی از قبیل کزاز در محیط آلوده اصطبلی بدون نور آفتاب ، براحتی زندگی می کنند.

– دارای فضای کافی بوده تا اسب براحتی در آن گردش کرده و بخوابد و بلند شود . اسبها در صورت احساس امنیت و داشتن فضای کافی براحتی می خوابند .

– حرارت ثابتی داشته باشد .

– دیوارهای آن از مصالحی ساخته شده باشد که در اثر سایش اندامهای اسب با آنها ،او را زخمی نکند .

– آخورها و کف آن قابل شستشو باشد و هر چند روز یکبار بخصوص آخورها ، تمیز شوند . بستر نرم و پوشیده از کلش یا خاک اره باشد تا براحتی قابل حمل و نقل بوده و هرچند روز یکبار تعویض شوند .

– درب و یا دربها به اندازه کافی فضا برای ورود و خروج اسب داشته باشند .

– حصارهای بین اتاقکها طوری تعبیه شوند که اسبها براحتی یکدیگر را دیده و از مصاحبت با یکدیگر لذت ببرند .

مزرعه ، پادوک یا مرتع: اسبها باید مدتی آزادانه در مرتع ، مزرعه ، پادوکها رها باشند . گذشته از علف که غذای طبیعی اسب است ، وقت گذرانی در محوطه باز به او آرامش می دهد . بعضی از اسبها به طور دائم آزاد هستند و برخی به تناوب ، هفته ای یا ماهی را آزادانه سر می کنند . اسبهای درون اصطبلی که تمام مدت هم زیر فشار کار هستند معمولا تعطیلات خود را در محوطه آزاد می گذرانند . مهم نیست اسب چه مدت آزاد باشد ، مهم این است که اطمینان داشته باشیم حصار محوطه ای که در آن رها شده ایمن است.

آنچه را که باید درفضای آزاد مد نظر داشت ، قبل از آنکه اسب را رها کنیم نکاتی زیر است :

حصار

دو نکته اساسی دررابطه با حصار وجود دارد ، اول اینکه به اسب آسیب نرساند ، دوم امکان فرار نداشته باشد . حصاری که به درستی تعبیه نشده است ، اسب را به مخاطره انداخته ، به او آسیب هم می زند . هر حصار نا امنی ممکن است باعث شود تا اسب با پریدن از روی آن ، شکستن آن یا فشار و پائین کشیدن آن ، فرار کند .

حصارهائی که پایه های عمودی و اتصال های افقی چوبی دارند

این نوع حصارها گرانترین و بهترین نوع حصار محسوب می شوند . در این نوع حصارها دو یا سه نرده روی دو پایه نصب می شوند . این نوع حصارها پس از نصب باید به درستی نگهداری شده و هر پایه یا نرده شکسته بلافاسله ترمیم و یا جایگزین شود . چوب های این نوع حصار باید ایزوله شوند تا در مقابل هوا و جویدن اسب مقاومت کنند.

پایه های چوبی و سیم: هزینه این نوع حصارها کمتر است. ممکن است ردیف بالا را نرده چوبی استفاده کرد و یا سه یا چهار ردیف

سیم از روی هر پایه عبور داد . سیم ها باید به خوبی کشیده شده و روی هر یک از پایه ها محکم شوند . ارتفاع سیم ردیف زیرین از زمین در حدود ۴۵ سانتیمتر است تا اسب نتواند دست و پای خود را از زیر رد کرده و گیر بیفتد. اگر ارتفاع سیم زیرین بیش از حد باشد ، ممکن است اسب سر خود را هم از زیر آن رد کند .

حصار های الکتریکی: این نوع حصارها بیشتر برای تفکیک استفاده می شود و زمانی کاربرد دارد که اسب از وجود آن آگاه بوده و به عملکرد آن پی ببرد .

در این نوع حصارها احتمال خطر برای انسان و بخصوص اطفال وجود دارد . بهترین روش نمایان کردن چشم انداز آنست که در فواصلی علامتی از پارچه یا پلاستیک به آن وصل می کنند .

درختچه

این نوع حصار باید به اندازه کافی انبوه باشد تا امکان فرار را از اسب بگیرد و در عین حال باید در تعبیه درختچه هائی استفاده کرد که سمی نبوده و تیغ و خار آنها اسب را به خطر نیاندازد . از این نوع حصارها بعنوان سرپناه هم می توان استفاده کرد .

دیوار

عرض و ارتفاع این دیوارها باید طوری باشد که هم جلوی پریدن اسب از روی آنها را گرفته و هم در اثر لگد زدن نریزد .

حصارهای نامناسب عبارتند از :

حصارهای توری

این نوع حصارها اسب را ترغیب می کنند که دست یا پای خود را داخل آن فرو کرده و گیر بیفتد.

ویا حصارهائی که پایه های نرده مانند نوک تیز دارند و نرده های آن هم سیمی است ، سرهای نوک تیز پایه های این نوع حصارها اسب را زخمی میکنند.

سیم خاردار

از این نوع حصارها در اغلب مراتع استفاده می شود . اگر اسب خود را برای خاراندن به خارهای این سیم بمالد زخمی می شود . اگر از این نوع حصار استفاده کردید باید از استحکام سیم ها بطور دائم اطمینان داشته باشید. سیم ها باید محکم و کاملا کشیده شده باشند . اگر سیم از جای خود رها و آزاد شود ، به دو ردست و پای اسب پیچیده و آن را به شدت زخمی می کند. اطراف خارجی حصار هم باید بطور دائم مراقبت شود تا علوفه در دسترس اسب به هنگام کشیدن سرش به بیرون برای چریدن آنها سمی نبوده و آسیب رسان هم نیستند. هر نوع نارسائی در حصار باید به فوریت برطرف شود .

دروازه

دروازه باید به اندازه کافی عریض باشد تا اسب ها و خودروها یه راحتی از آن عبور کنند و همواره در شرایط مناسب باشد تا در استفاده از آن به زحمت نیفتیم . دروازه باید طوری تعبیه شود که انسانها به عبور از روی آن تشویق نشوند . اینگونه دروازها گاهی از لولا و یا از جا در رفته غیر قابل استفاده می شوند . چفت ها باید بالا و پائین تعبیه شود تا در لنگر نیاندازد.

موقعیت قرار گرفتن درب ورودی برای دسترسی بسیار اهمیت دارد . درب ورودی که رو به جاده ای پر رفت و آمد تعبیه شده چندان قابل توجه نیست . برای عبور و مرور اسبها ایجاد خطر کرده و دزدی اسب را هم ساده تر می کند .

دسترسی به درب ورودی باید راحت ، ساده و دارای امنیت کافی باشد

چگونه با اسب رفتار کنیم ؟

اصول کلی رفتار با اسب:رفتار خوش ، ارتباط و انضباط اصول ، خوش رفتاری ، ارتباط و انضباط ، به همان اندازه که در رفتار انسان با دیگر انسانها دارای اهمیت است درمورد رفتار با اسب نیز دارای جایگاه خاص خود می باشد خوش رفتاری:همانگونه که بازتاب رفتاری انسان ها نمودار تربیت آنها ست رفتار اسب ها نیز نشان دهنده نوع تربیت آنهاست . اسب ها به طور کلی نه فقط به پرستارشان وابسته هستند بلکه نسبت به رفتار و خصوصیات اخلاقی پرستار ، مراقب یا سوارکارشان نیز از خود حساسیت نشان می دهند.

به عنوان مثال ، مالک یا مراقب یا سوارکار بد اخلاق اسبی شرور تحویل می دهد که بد نام شده و طالب همانگونه رفتار است .

اسب برای خوش رفتاری باید آموزش داده شود و ساده ترین این آموزش ها عبارتند از :آرامش کامل به هنگام تیمار ، بلند کردن دست و پاها با آرامش برای نظافت و اگر سوار خواست سوار شود ، ایست و بی حرکت ماندن پس از استقرار کامل سوار روی زین و به فرمان او حرکت کند . هر آنکس که با اسب سرو کار دارد باید خود بیاموزد که چگونه خوش رفتاری را به اسب آموزش دهد .

ارتباط:آنهائی که با اسب سرو کار دارند باید بیاموزند که در امر آموزش مثبت بوده و کارشان تداوم داشته باشد اگر خواسته های آموزش دهنده مبهم و متغییر باشد اسب به سرعت سردرگم می شود . بنابر این لازم است بدانیم که چه نکته ای را چگونه بیاموزیم و این امکان پذیر نیست مگر روش صحیح کار با اسب را آموخته و به هنگام کار با او کاملا متکی به نفس باشیم .

انضباط و تشویق:به هنگام کار با اسب انضباط اهمیت خاصی دارد . اگر حرکتی غلط را اصلاح کرده و حرکت صحیح را پاداش بدهیم ، اسب به زودی در می یابد که کدامین حرکت ها صحیح است و سعی در تداوم آنها خواهد داشت . به این نحو اسبی خوش رفتار خواهید داشت که به داشتن او افتخار می کنید و نتیجه اش زندگی بهتر برای اسب است . اسب نیازمند پرستاری مسئولانه و مهربانانه همراه با قاطعیت است تا نظم پذیر شود .

این موجودات وحشی ، علی رغم اینکه هزاران سال است که اهلی شده و تحت تربیت قرار گرفته اند ، همچنان غرایز اجدادی خود را حفظ کرده اند. اسب نه فقط می تواند تو سری خور و عصبی با شد بلکه می تواند به موجودی کاملا شرور و موذی تبدیل شود . چه بسا که پی آمد نگهداری و تربیت غلط و عدم انضباط واکنش های خطرناکی باشد .

اسب نباید اجازه داشته باشد رفتار غلط را ادامه دهد که در این صورت به سرعت چگونگی تداوم آن را آموخته و آنرا جزو عادات خود قرار می دهد .

حرکت غلط اسب یابد قاطعانه و با صدائی کمی بلند سرزنش شود . اغلب این روش موثر می افتد ، ایجاد کمی تفاوت در صدا و قاطعانه بیان شدن آن کافی به نظر می رسد . اگر تربیت کننده ای به طور دائم بر سر اسبش فریاد بکشد فقط او را ناراحت کرده و خودش هم به نظر می رسد احمق و یا بد اخلاق باشد . خلاصه اینکه سرزنش مداوم بیهوده است و اسب به صدای بلند خو گرفته و برایش عادت می شود .

اگر صدای قاطع و کمی بلند موثر نیافتد ، ضربه های کف دست روی گردن ، کپل و در صورتی که گاز می گیرد روه پوزه لازم است. تنبیه باید بلافاصله باشد تا اسب دریابد که از او چه می خواهند .

به محض اینکه اسب درسش را آموخت دادن پاداش واجب می شود که می تواند ضربه های ملایم کف دست روی گردن ، صدائی مهربان و یا حبه ای قند باشد .در این صورت او پی می برد که پی آمد رفتار صحیحش خوش رفتاری است . اسبها موجوداتی دوست داشتنی هستند که براحتی با انسان دوست شده و خوش رفتاری اعتماد آنها را جلب کرده و متکی به نفس می شوند و خوش رفتارتر شده و به موجوداتی دوست داشتنی تبدیل می شوند .

روان اسب ها در کره گی نسبتا پاک است و رفتار آنها در آینده پی آمد چگونگی خوش و یا بد رفتاری آنها در طول دوران نگهداری آنها است .

چگونگی رفتار با اسب :همانگونه که گفته شد ، این روش هدفش استحکام پایه های ایمنی است ولی در این مقوله و ضمائم آن هدف روش برخورد ، کار کردن با اسب و نحوه رفتار با اوست .

اسب موجودی زنده دارای صفات ویژه و غرایزی است که بر روی واکنش ها اثر می گذارد . اسب ها همانند انسانها رابطه علت و معلولی برقرار نکرده و منطق خاصی حاکم بر رفتارشان نیست . از آنجا که اسب از ابتدا شکار بوده نه شکارچی زمینه های رشد غرایز و احساسات آنها بیشتر در سمت مظلوم واقع شدن بوده است تا موجودی مهاجم .

هنوز هم بیشتر سازه کارهای اسب دفاعی است که اغلب در زمینه کار با اسب بازدهی مفیدی دارد. با این وجود باید به خاطر بسپاریم که همواره رفتارهای اسب غیر قابل پیش بینی است که امکان دارد به جراحت و یا مرگ منتهی شود . حتی در کنار اسب کاملا قابل اعتماد احتیاط را از دست ندهید .

نگهداری صحیح در توسعه شخصیت اسب از اهمیت خاصی برخوردار است . به عنوان مثال اگر تنگ اسبی به ناگهان و یکباره سفت کشیده شود ، پوستش را به درد آورده و نمی تواند برگردد و به شما بگوید که ببخشید ، تنم درد گرفت ، او می تواند دندان قروچه ای کرده و یا دست و پایش را بلند کند . روش ارتباطی او منحصر به تظاهرات اندامی اوست . اگر رفتاری خشونت آمیز با او تداوم داشته باشد او نا امید شده و قدرت خود برای جلوگیری و یا رفع آن استفاده خواهد کرد .

چگونگی نزدیک شدن به اسب در اصطبل:می بایست به صراحت گفت که اسب درون اصطبل حالت به تله افتادن را دارد اگرچه نمی توان گفت که همگی هم این چنین برداشتی دارند ولی امکان دارد که اسبی عصبی ، شرور و یا به شدت عصبانی در چنین شرایطی واکنش از خود نشان دهد. حتی ممکن است اسبی بسیار خوش اخلاق هم به خصوص به هنگام خوراک دادن نخواهد که خلوتش آشفته شود . همواره به آرامی از طرفین و سمتی که فضا باز تر است به اسب نزدیک شوید. فریاد کنان و دوان دوان و جست و خیز کنان به اسب نزدیک شدن فقط او را سرآسیمه می کند . به آرامی با اوصحبت کرده و ترجیحا نامش را صدا کنید .

در نزدیک شدن به اسب غریبه از حمله ناگهانی او بر حضر باشید . خوشبختانه این عمل از تعداد کمی اسب سر می زند ولی بهتر است در برخورد با اسب غریبه نکات ایمنی را رعایت کرد تا متاسف نشد . دست دراز کردن از روی درب اصطبل برای نوازش اسب برایش تعجب برانگیز است و ممکن است واکنش او نسبت به این حرکت حمله به طرف در و یا فرار به طرف دیگر اصطبل باشد .

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

قورباغه باتلاقی راه راه – Limnodynastes peroni

قورباغه باتلاقی خالدار – Limnodynastes tasmaniensis

این دو نوع قورباغه از همه نظر بسیار شبیه هم هستند، به جز رنگهایشان. خال های سبز و خاکستری با علامت های سبز قورباغه های باتلاقی خالدار میتواند در قیاس با راه راه های دو رنگه ی قهوه ای قورباغه های باتلاقی راه راه، بسیار گیج کننده باشد. آنها در مناطق ساحلی جنوب شرقی استرالیا زندگی میکنند. یک قورباغه ی باتلاقی خالدار بالغ ۴۰ تا ۵۰ میلی متر رشد کرده و تا پنج سال عمر میکند، این در حالی است که قورباغه های باتلاقی راه راه تا ۷۰ میلی متر رشد کرده و ۸ سال عمر میکنند. هر دوی این گونه ها به طور منظم در اسارت تولید مثل میکنند و حیواناتی هستند که کاملا با شرایط اسارت وفق دارند. اطلاعاتی که پیش روی شما قرار دارد به شما کمک خواهد کرد تا شرایط و تجربه ی بهتر و آسان تری برای خود و قورباغه تان فراهم کنید.

قورباغه های باتلاقی توانسته اند با تغییرات دمایی زیادی که بشر در طبیعت ایجاد کرده سازگاری یابند. آنها میتوانند در صورت دسترسی به آب های کم عمق نیز در همان جا تخمگذاری و زاد و ولد کنند. آنها باید در محیط های داخلی (indoors) نگهداری شوند تا در معرض تغییرات بالا یا پایین دمایی قرار نگیرند اما در صورتی که در قسمتی کاملا ایزوله در خانه باشند که دمای مناسبی داشته باشد نیازی به وسایل گرمایشی و برودتی (سرمایی) خاصی برای محیط زندگی خود ندارند. توصیه میشود که اجازه ندهید دما از ۸ درجه سانتیگراد کمتر یا از ۲۵ درجه سانتیگراد بیشتر شود. همچنین بهتر است قورباغه های جوان را در دماهای پایین نگهداری نکنید زیرا بهترین دما برای رشد قورباغه های جوان دمای ۱۵ الی ۲۰ درجه سانتیگراد است.

این دو نوع قورباغه از همه نظر بسیار شبیه هم هستند، به جز رنگهایشان. خال های سبز و خاکستری با علامت های سبز قورباغه های باتلاقی خالدار میتواند در قیاس با راه راه های دو رنگه ی قهوه ای قورباغه های باتلاقی راه راه، بسیار گیج کننده باشد. آنها در مناطق ساحلی جنوب شرقی استرالیا زندگی میکنند. یک قورباغه ی باتلاقی خالدار بالغ ۴۰ تا ۵۰ میلی متر رشد کرده و تا پنج سال عمر میکند، این در حالی است که قورباغه های باتلاقی راه راه تا ۷۰ میلی متر رشد کرده و ۸ سال عمر میکنند. هر دوی این گونه ها به طور منظم در اسارت تولید مثل میکنند و حیواناتی هستند که کاملا با شرایط اسارت وفق دارند. اطلاعاتی که پیش روی شما قرار دارد به شما کمک خواهد کرد تا شرایط و تجربه ی بهتر و آسان تری برای خود و قورباغه تان فراهم کنید.

نوردهی (Lighting) :

قورباغه های باتلاقی حیواناتی شب فعال هستند اما در اسارت تا زمانی که نور روشن باشد به فعالیت میپردازند. این طور به نظر میرسد که آنها به قرار گرفتن در معرض نور ماورای بنفش (UV) نیاز ندارند که نوری است که برای اکثر حیوانات استفاده میشود و منبع تامین ویتامین D3 و کمک به تامین کلسیم در متابولیسم بدن است. برای این قورباغه ها لامپ های سفید فلوئوسنت کاملا کفایت میکند. اگر قصد قرار دادن گیاه را در تانک خود دارید بهتر است برای طراحی نور لازم اقدام کنید. (به عنوان مثال گرولوکس یا بیولوکس) (Grolux or Biolux) تایمر (زمان سنج) نور باید برای روزی حداقل ۶ الی ۸ ساعت روشن باشد. اگر میخواهید قورباغه هایتان در محل زندگی خود (تانک) زاد و ولد کنند باید نوردهی روز را با توجه به تغییر فصل تنظیم کرده و در هر فصل با توجه به طول آن فصل تغییر دهید.

آب (water) :

قورباغه های باتلاقی به شدت آبزی هستند و نیاز به مقدار زیادی آب کم عمق با گیاهان نازک دارند. آبی که در شهر ملبورن برای استفاده شهری در دسترس است کاملا مناسب اینگونه قورباغه ها بوده و فقط باید کلورین آب (کلر) از بین برود. برای این کار دو روش وجود دارد. روش اول این است که آب را دو روز در فضای آزاد در معرض نور خورشید قرار دهید و روش دوم تهیه ی ماده زداینده ی کلر از آب است که در آکواریوم فروشی های در دسترس است. در صورتی که به جز ملبورن در شهر دیگری ساکن هستید میتوانید از یک مرکز فروش لوازم آکواریومی، اطلاعات لازم در خصوص آب منطقه و نحوه ی آماده سازی آن برای قورباغه را کسب کنید. این مورد همیشه صادق نیست اما معمولا شرایط آبی که قورباغه های باتلاقی در آن زندگی میکنند میتواند بسیار شبیه شرایط آبی باشد که ماهیان آکواریومی در آن هستند. این آب باید به طور منظم و هر زمان که آب کثیف شود تعویض شده و با توجه به تعداد و اندازه ی قورباغه ها و گیاهان آکواریومی و نیز بسته به نوع فیلتر، با آب تازه جایگزین شود. آب تازه ای را که میخواهید جایگزین کنید از شب قبل در ظرفی (ترجیحا پلاستیکی) در کنار تانک قورباغه هایتان قرار دهید تا آبهای این دو ظرف تقریبا هم دما شوند. با توجه به کیفیت آب محل زندگی خود، اضافه کردن مقداری نمک، به طور منظم و با استفاده از دستگاه مخصوص افزایش نمک به آب، میتواند به رشد گیاهان و پیشگیری از عفونت های قارچی بچه قورباغه ها (tadpole) کمک کند، البته همواره باید نرخ میزان ورود نمک به آب توسط دستگاه به طور دقیق کنترل شود. رشد سالم گیاهان در هر محیط آبی، آن آب را سالم نگه میدارد و نیاز به تعویض آب را کاهش میدهد، قرار دادن فیلتر در آب هم، نیاز به تعویض آب را کاهش میدهد. گونه های مختلفی از فیلتراسیون قابل استفاده هستند اما باید دقت کنید که فیلتر، باعث ایجاد تلاطم در آب نشود زیرا تلاطم آب، بچه قورباغه های شناگر و بدون دست و پا (tadpole) را به دام انداخته و ممکن قورباغه های جوان را غرق کند. نکته ی مهم دیگری که باید در نظر گرفته شود این است که حتما میبایست چند راه فرار از آب در گوشه ها برای قورباغه تعبیه شود. این کار شما را مطمئن میکند که قورباغه تان در گوشه ای خسته نشده و از خستگی غرق نمیشود. میتوانید برای این کار از یک سطح شیبدار (Ramp) از جنس شیشه که با سنگریزه پوشیده شده باشد استفاده کنید. (سنگریزه ها باید به سطح شیشه ای پرس شده باشند) این سطوح باید جای پای امنی برای قورباغه ها داشته باشد.

این دو نوع قورباغه از همه نظر بسیار شبیه هم هستند، به جز رنگهایشان. خال های سبز و خاکستری با علامت های سبز قورباغه های باتلاقی خالدار میتواند در قیاس با راه راه های دو رنگه ی قهوه ای قورباغه های باتلاقی راه راه، بسیار گیج کننده باشد. آنها در مناطق ساحلی جنوب شرقی استرالیا زندگی میکنند. یک قورباغه ی باتلاقی خالدار بالغ ۴۰ تا ۵۰ میلی متر رشد کرده و تا پنج سال عمر میکند، این در حالی است که قورباغه های باتلاقی راه راه تا ۷۰ میلی متر رشد کرده و ۸ سال عمر میکنند. هر دوی این گونه ها به طور منظم در اسارت تولید مثل میکنند و حیواناتی هستند که کاملا با شرایط اسارت وفق دارند. اطلاعاتی که پیش روی شما قرار دارد به شما کمک خواهد کرد تا شرایط و تجربه ی بهتر و آسان تری برای خود و قورباغه تان فراهم کنید.

گیاهان و مواد تشکیل دهنده کف (Plants & Substrates) :

موادی که برای کف محل زندگی قورباغه ها از آنها استفاده میکنید باید مقاوم در برابر فشار و دارای ابقای رطوبتی خوبی باشد، یعنی رطوبت را تا حدی در خود نگه دارد. تمام نواحی غیرآبی (خشکی) حتما باید خوب خشک شوند. شن های آکواریومی معمولا آب زیادی را درون خود جمع میکنند و این آبگیری باعث غرق شدن گیاهان و ایجاد محیطی مناسب برای رشد باکتری ها خواهد شد که میتواند به شدت سلامت قورباغه ها را به خطر بیاندازد. یک گزینه ی خوب، ایجاد کردن سوراخ هایی به وسیله ی مته (درل) در هر خشکی است که میتوان روی آن را با الک ریز یا سنگریزه پوشاند و روی آنها از سنگ های درشت تر یا تکه های کوچک و شکسته سنگ استفاده کرد. در زیر الک یا سنگریزه ها، یک ظرف پلاستیکی قرار دهید تا آبهایی که از لابه لای سنگریزه ها خارج شده و نفوذ میکنند در آن جمع شوند. یکی از گزینه های ممکن برای استفاده در کف تانک، این است که از جنس بلوک های آجری مخصوص باغچه استفاده کنید که در فروشگاه های گیاهان و لوازم گیاهی یافت میشود. این بلوک ها تمیز، نسبتا ارزان قیمت و استریل هستند و با اضافه کردن مقداری آب، رطوبت محیط را تامین میکنند. زغال نخل هم میتواند با کیفیتی خوب، آب را جذب کرده و باید هفته ای ۲ تا ۳ بار شسته شود تا بتواند محیط خوبی را برای رشد و فعال بودن قورباغه ها فراهم بیاورد. روی زغال نخل باید با لایه ای از سنگریزه، خرده چوب درختان، صخره یا تکه های شاخ و برگ پوشانده شود. این عمل باعث میشود که زغال نخل در دسترس و در تماس با قورباغه ها نباشد تا به طور اتفاقی همراه با غذا در بدن آنها هضم نشود، زیرا هضم این مواد باعث ایجاد مشکلات شدید گوارشی میشود. بهترین گیاه برای تانک قورباغه های شما گیاهی است که به طور همزمان در برابر رطوبت زیاد مقاوم باشد (رطوبت محیط برای قورباغه ها ضروری است) و به نور کمی نیز نیاز داشته باشد. این خصوصیات معمولا در گیاهان جنگل های بارانی دیده میشود. گونه های فیکاس (Ficus)، اسپاتوفیلام (Spathophyllum)، موندوگراس (Mondograss)، بعضی از ارکیده ها (Orchids) و بروملیادس(Bromeliaeds) به خوبی در داخل چنین محیطی زندگی میکنند و فضا را زیبا میکنند. اگر شما از شن های شسته شده استفاده کنید گونه های اسپاتوفیلام و موندوگراس به خوبی در آب رشد میکنند.

این دو نوع قورباغه از همه نظر بسیار شبیه هم هستند، به جز رنگهایشان. خال های سبز و خاکستری با علامت های سبز قورباغه های باتلاقی خالدار میتواند در قیاس با راه راه های دو رنگه ی قهوه ای قورباغه های باتلاقی راه راه، بسیار گیج کننده باشد. آنها در مناطق ساحلی جنوب شرقی استرالیا زندگی میکنند. یک قورباغه ی باتلاقی خالدار بالغ ۴۰ تا ۵۰ میلی متر رشد کرده و تا پنج سال عمر میکند، این در حالی است که قورباغه های باتلاقی راه راه تا ۷۰ میلی متر رشد کرده و ۸ سال عمر میکنند. هر دوی این گونه ها به طور منظم در اسارت تولید مثل میکنند و حیواناتی هستند که کاملا با شرایط اسارت وفق دارند. اطلاعاتی که پیش روی شما قرار دارد به شما کمک خواهد کرد تا شرایط و تجربه ی بهتر و آسان تری برای خود و قورباغه تان فراهم کنید.

غذا دادن :

در طبیعت، بیشتر قورباغه ها کاملا حشره خوار هستند. عمومی ترین مشکل در رژیم غذایی قورباغه ها مربوط به فقدان کلسیم و همچنین زیاد بودن پروتئین در رژیم غذایی آنهاست. برای بیشتر گونه های قورباغه از لامپ های UV درجهت کمک به متابولیسم کلسیم استفاده میشود اما قورباغه های باتلاقی علاقه چندانی ندارند که در معرض نور لامپ UV قرار بگیرند و تمایل بیشتری به دریافت کلسیم از طریق رژیم غذایی شان دارند. برای این کار باید به طور منظم بر روی غذای آنها پودر کلسیم/مولتی ویتامین بپاشید. پودر کلسیم در تمامی مراکز فروش حیوانات در دسترس است که باید با نسبتی مناسب با پودر مولتی ویتامین، میکس شده و قبل از غذا دادن روی غذاها پاشیده شود. حشره ی موردنظر را در کیسه ای پلاستیکی که محتوی پودر کلسیم و ویتامین باشد قرار دهید و خوب تکان دهید تا حشرات کاملا به پودر آغشته شوند. با انجام مکرر این عمل، از کمبود کلسیم قورباغه ها جلوگیری به عمل می آید. دقت کنید که هردفعه که میخواهید این ترکیب را بسازید باید مقدار کمی از آن را (فقط به اندازه ی یک وعده ی غذایی) برای قورباغه ها آماده کنید زیرا نمیتوانید این ترکیب را در فریزر یا یخچال نگهداری کنید و در این حالت، خاصیت خود را از دست میدهد یا روند این پروسه را کند خواهد کرد. بیشتر قورباغه ها از عهده ی هضم رژیم های غذایی که پروتئین زیاد داشته باشند برنمی آیند و تمایل به خوردن گوشت خالص دارند زیرا پروتئین زیاد میتواند باعث کشش عضلات و ایجاد مشکل در کلیه های آنها شود. این پدیده در نهایت ممکن است به بیماری «نقرس» و در برخی موارد به مرگ منجر شود. طبق مطالب ARC برای قورباغه های باتلاقی باید رژیم غذایی متنوعی از حشرات و بی مهرگان با پاشیدن گرد کلسیم فراهم شود تا از مشکل کمبود کلسیم جلوگیری شود. قورباغه های جوانتر با خوشحالی از حشرات و مگس های میوه و مگس های کوچک و بچه ملخ ها و مگس های خانگی معمولی تغذیه میکنند و همیشه باید از این قبیل خوراکی ها در دسترس داشته باشند. اگر قورباغه های جوان در محیطی گرم و شرایط توصیه شده ی قسمت های قبلی نگهداری شوند میتوانند برای رسیدن به سن جفتگیری در قورباغه های خالدار در ۳ تا ۴ ماهگی و در قورباغه های راه راه در ۴ تا ۵ ماهگی، آماده شوند. قورباغه های بالغ تقریبا هرچیزی را که تکان بخورد میبلعند یا آن را به زور در دهان خود قرار میدهند : مگس خانگی، خرمگس، ملخ، جیرجیرک و هرچیز دیگر در همین اندازه ها ! آنها باید بیش از ۲ یا ۳ بار در هفته غذاهایی در اندازه %۱۰ تا %۲۰ حجم بدن خود را بخورند. حشرات غرق شده در آب را از محیط زندگی قورباغه ها خارج کنید تا آب پر از جسد آنها نشود یا میتوانید حشراه را با موچین نگه دارید تا قورباغه تان آن را بخورد.

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

اصول و روش های نگهداری از جوجه تیغی کوتوله آفریقایی

حیوانی که به تازگی به عنوان حیوانات خانگی محبوبی برای کودکان و بزرگسالان شناخته میشوند جوجه تیغی کوتوله آفریقایی است . (African Pygmy Hedgehog) این مخلوقات کوچک به طور متوسط تا ۶ اینچ (۱۸ سانتی متر) رشد میکنند که این اندازه از نوک پوزه تا انتهای دم آنهاست و وزن آنها در حالت عادی به یک پاند (حدود نیم کیلو) میرسد. جوجه تیغی ها کوچک و سر به راه هستند و به آسانی اهلی و دستی میشوند و برای هر نوع زندگی آپارتمانی مناسب هستند.

پیش از خرید یک جوجه تیغی شما نیاز دارید از موارد زیر مطلع باشید :

قفس – نیاز به یک قفس بزرگ دارید. یک قفس همستر و چرخ بازی همستر نمیتواند نیازهای جوجه تیغی را در تهیه فضا و تفریح لازم، تامین کند. قفسی که تهیه میکنید حتما باید گرم باشد (نه خیلی داغ!) و نباید هیچ متریال اضافی درون آن باشد تا بتوان آن را به راحتی تمیز کرد.

بستر – تختخواب مخصوص گربه به هیچ عنوان برای جوجه تیغی ها مناسب نیست. در هنگام ادرار و مدفوع و هرگونه دفع دیگری، در صورت ترکیب با موادی که در این گونه بسترها هست احتمال مرگ حیوان وجود دارد. البته پیشنهاد ارزان قیمت تری وجود دارد و آن استفاده از روزنامه است که بهترین بستر برای این حیوانات خواهد بود زیرا مواد حاصل از دفع را به خوبی جذب میکند و به راحتی قابل تعویض است. اکیدا از استفاده از چوب سدر خودداری کنید زیرا عطر آن برای جوجه تیغی مضر خواهد بود.

دما – دمای مناسب برای زندگی این حیوانات دمایی بین ۶۵ تا ۸۰ درجه فارنهایت (۱۸ الی ۲۶ درجه سانتیگراد) است و اگر دما از این بیشتر باشد جوجه تیغی ها برای مقابله با افزایش دمای بدن به خواب می روند.

تمرین و بازی – جوجه تیغی ها نیاز به تفریح زیادی دارند که بتواند به اندازه ی راه رفتن و گردش در طبیعت آنها را سرگرم کند. اگر آنها را در خانه رها میکند باید کاملا مراقب آنها باشید زیرا ممکن است به سرعت خرابکاری به بار بیاورند. آنها علاقه ی زیادی به حفاری دارند و دوست دارند که چنین محیطی را به عنوان محل زندگی انتخاب کنند. برای سرگرمی آنها باید اسباب بازی هایی با سایز نسبتا بزرگ در نظر گرفته شود.

چنگال – از زمانی که جوجه تیغی وارد منزل میشود و امکان خروج ندارد، صاحبان آنها باید مراقب بلند شدن ناخن های آنها باشند. اگر اجازه داده شود که تا حد غیرمجاز و زیادی رشد کنند، میتوانند کاملا ناقص وبدریخت شوند. البته برای بار اول توصیه میشود که جوجه تیغی خود را نزد دامپزشک ببرید تا ناخن او را کوتاه کند و روش کار را به شما بیاموزد.

بالا رفتن – جوجه تیغی ها عاشق صعود و بالا رفتن از اجسام هستند بنابراین جدا از اینکه سقف محل زندگی آنها را باز بگذارید خودداری کنید.از سوی دیگر نردبان های کوچک و رمپ و دیگر اسباب بازی های قابل بالا رفتن میتوانند به قفس اضافه شوند، البته تا حدی که جوجه تیغی ها را به بیرون از قفس هدایت نکند!!

سر و صدا – جوجه تیغی ها حس شنوایی فوق العاده قوی دارند، بنابراین صاحب این حیوان باید کاملا دقت کند که از این نظر محیط مناسبی برای او ایجاد کند تا حیوان اذیت نشود. صداهای بلند یا صداهایی با فرکانس بالا می توانند این حیوان را به شدت وحشت زده کرده و یا حتی دچار شوک عصبی کند. در مواقعی که وحشت زده میشوند فورا، ستون فقرات و پیشانی و پش گردن آنها کاملا راست شده و تیغ های آنها به حالت ایستا در می آید.

رژیم غذایی – جوجه تیغی ها پستاندار هستند اما در عین حال حشره خوار هم هستند. برای آنها غذاهای تجاری زیادی در دسترس است ولی بسیاری از صاحبان آنها در بسیاری موارد به آنها غذای خشک شده ی گربه و یا کرم های غذایی و میوا هایی نظیر موز و تکه های کوچک گوشت می دهند، اما باید از دادن غذای کنسروی گربه و گوشت یخ زده به شدت اجتناب شود.

آب – همواره باید آب تازه در دسترس این حیوانات باشد. برای این کار میتوانید از ظروف آب مخصوص که در فروشگاه های حیوانات خانگی به فروش میرسند استفاده کنید، می توانید از کاسه هایی با لبه های کوتاه نیز استفاده کنید. البته اگر از کاسه استفاده میکنید باید آمادگی این را داشته باشید که به سرعت کثیف شده و نیاز به تعویض آب داشته باشد.

استحمام (شستشو) – شاید عجیب به نظر برسد ولی جوجه تیغی ها باید بسته به موقعیت، حمام شوند. انگل هایی مانند کک و ساس عمومی ترین دلیل برای استحمام این حیوانات به شمار میرود. گرچه آنها شناگران خوبی به شمار میروند ولی ممکن است صاحب آنها از عکس العملی که در مقابل شسته شدن نشان میدهند غافلگیر شود. در این حالت آنها تیغ های خود را راست کرده و شروع به خس خس میکنند و ممکن است یک نبرد واقعی را با دستان شما به راه بیاندازند. بنابراین زمانی که تصمیم به شستن جوجه تیغی گرفتید احتیاج به یک دستکش ضخیم خواهید داشت، و با یک مسواک کهنه یا بسیار نرم که دندانه های سفت نداشته باشد آنها را در آبی ولرم که ۲ اینچ (۵ سانتی متر) ارتفاع داشته باشد (با صبر و حوصله زیاد) بشویید. یکی از راه های شستشوی آنها این است که آب را با اندکی شامپوی ملایم (مثلا شامپوی بچه) مخلوط کرده و بشویید. جوجه تیغی را در یک دست نگه داشته و با دست دیگر آب را روی کل بدن جوجه تیغی ریخته و کاملا دقت کنید آب در گوش و چشم و بینی حیوان نرود. بعد از اینکه حیوان کاملا خیس خورد، مسواک را برداشته و تمام کمر را از سر تا انتهای دم را با مسواک کاملا بشویید. حیوان را خوب بشویید و سپس با دقت تمام، آن را در یک پتوی گرم بپیچید تا تمام آبهای روی بدن حیوان خشک شوند. از قبل آمادگی این را داشته باشید که حیوان بعد از شستشو مقاومت زیادی از خود نشان دهد که در اینگونه موارد میتوانید بعد از اتمام شستشو با تکه ای میوه یا یک کرم خوراکی او را گول بزنید و معمولا به همین سادگی میتوان اوضاع را به حالت عادی برگرداند.

جوجه تیغی های دیگر – جوجه تیغی ها حیواناتی تنها هستند و ترجیح میدهند در قفس خود باشند و کسی مزاحم آنها نشود. به جز فصل زاد و ولد، در فصو

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار

ابتدا ذکر کنیم نگهداری حیوانات ضد اخلاق و محیط زیست است و اصلا اقدام به چنین کاری نکنید

این گروه از پستانداران باهوش شامل میمونهای پوزه دار بوزینه‌ها (میمونهای معمولی) و میمونهای دراز دست و انسان می‌شود نخستیان عموما” دید خوبی دارند آنها دارای پاهای ناخن دار و دستهای پنج انگشتی هستند که برای گرفتن اشیاء سازگاری یافته است بیشتر نخستیان روی درختان زندگی می‌کنند بعضی‌ها فقط از پوشش‌های گیاهی تغذیه می‌کنند و دیگران هم گیاهخوار و هم گوشتخوار هستند.

هر چند بیشتر میمونها در آب و هوای گرم زندگی می‌کنند میمون ژاپنی در قسمتهایی از شمال ژاپن که در طول ۶ ماه از سال توسط برف پوشیده شده است می‌تواند زنده بماند این میمونها یاد گرفته اند که در زمستان بوسیله نشستن در چشمه‌های آب گرم آتشفشانی خود را گرم نگهدارند.

میمونها راسته ای از پستانداران هستند که شامل انسان نیز می‌شود و بدین جهت به این نام خوانده می‌شوند که برترین نمونه پستاندارانند و مغزشان کاملتر و پیچیده تر از هر جانور دیگری است. نخستینها از جهتی دیگر نیز ممتازترین نمونه پستاندارانند زیرا که از جمله اولین راسته‌هایی هستند که از نخستین شاخه نیاکان پستاندار خود جدا شده اند.

نزدیک به ۶۵ میلیون سال پیش وقتی دوره خزندگان غول پیکر یعنی دایناسورها به پایان رسید پستانداران موجوداتی کوچک، نسبتاً‌ به اهمیت و حشره خوار بودند و در سرزمنیهای مرطوبی زندگی می‌کردند که در آنها جنگل به صورتی که ما امروزه می‌شناسیم وجود نداشت. گیاهان اصلی آن دوره سرخسها و مخروطیها بودند. گیاهان گلداری نیز اینجا و آنجا می‌روییدند که بعدها مبداء و منشاء جنگلهای عظیمی‌شدند و به رستنیهای سبز و قهوه ای رنگ کره زمین روشنی خاصی دادند. پیش از پیدایش این جنگل‌ها بیشتر جاها را آب فرا گرفته بود و در هر گوشه ای چندین باتلاق یا دریای جدا افتاده دیده می‌شد.

در دوره ای که کره زمین دستخوش تغییرات بزرگ جغرافیایی شده بود نخستین پستانداران از نوع نخستیها پا به عرصه زندگی گذاشتند این تغییر یا انقلاب بزرگ که میلیونها سال به درازا کشید و دگرگونی‌هایی در خشکی‌ها، آب و هوا و پوشش گیاهی کره زمین پدید آورد انقلاب لارامید نامیده می‌شود. در جریان این انقلاب تعادلی که تا آن زمان در دنیای جانوران وجود داشت به هم خورد دایناسورها برای همیشه از میان رفتند و پستانداران، پرندگان و حشره‌ها بر جهان حیوانات مسلط شدند جنگلهای پوشیده از درختان خزان دار و گلدار، حشره‌ها را به سوی خود جب کردند و حشره‌ها نیز پرندگان و پستانداران را به سوی خود کشیدند

تقریباً‌ ۶۰ میلیون سال پیش یعنی در دروه پائوسن انواع پستانداران اولیه بیش و کم شبیه به هم بودند آنها بدنی کشیده و بلند، دست و پای کوتا، چشمانی کوچک و لی بینی ای فوق العاده بلند و متحرک داشتند. حشره خوارانی که چون تشی یا شرو و نخستیها یا گوشتخواران تفاوت جسمانی چندانی با هم نداشتند آنها همگی غذای نسبتاً‌ مشابهی اشتند وانواع حشره‌ها، کرمها، و بزمجه‌های کوچک را می‌خوردند و زندگی یکنواختی هم داشتند.

پس از آن جنگلها سر از خاک برآوردند واین پستانداران اولیه نیز رفته رفته به گروههای جداگانه و کاملاً‌ مشخصی تقسیم شدند بستر جنگلها زیستگاه حشره خواران و پستانداران کوچک باقی ماند در حالی که آسمانه آنها یعنی روی درختهایشان جایگاه نخستیها شد. نخستیها با گزینش یک چنین زیستگاهی مجبور شدند خود را به غذاهای جوراجور تازه عادت دهند به جای حشره‌هایی که به حد وفور در روی زمین یافت می‌شد انواع محصولات درختی مانند برگ ، میوه ، جوانه و گل هم به فهرست غذاهایشان افزودند همچنان که جثه نخستیها در جریان تکامل تدریجی بزرگتر می‌شد گیاهان جای حشره‌ها را در غذای روزانه آنها گرفتند امروزه فقط کوچکترین نخستیها مانند مارموزتهای آمریکای جنوبی بخش عمده ای از خوراکشان را از حشره‌ها تامین می‌کنند.

زندگی درختی نسبتاً‌ سریع شکل ظاهر نخستیها را دگرگون ساخت و پس از ۱۰ میلیون سال یعنی در دوره ائوسن تقریباً مسلم بود که موجوداتی که می‌توانند از درختان بالا بروند از آبها شنا کنان بگذرند ودر روی شاخساران جست و خیز کنند همان میمونها و آدم نماهای آینده خواهند بود.

نخستیهای دوره ما به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند پروزیمین‌ها وآدم سانان که آنها را نخستیهای پست و عالی هم می‌نامند. پروزیمین‌ها که معنای لغوی آن پیش از میمونها یا میمونهای اولیه است نماینده مرحله انتقال از پستانداران حشره خوار اولیه به میمونها هستند. پروزیمین‌ها که در افریقا و ماداگاسکار و آسیای جنوب شرقی زندگی می‌کنند به شش خانواده اصلی تقسیم می‌شوند شروهای درخت زی( که تصور می‌شد بیش از همه شبیه پستانداران اولیه ای باشند که آدم سانان شاخه ای از آنهایند) شبروحها، ایندریس‌ها، آی آی‌ها، لوریس‌ها و سرانجام تارسیه‌ها. در این کتاب ما به بررسی آدم سانان عالی به استثنای انسان می‌پردازیم که به ۵ تیره تقسیم می‌شوند. این جانوران از نظر پراکندگی جغرافیایی اندازه جثه، چگونگی زندگی اجتماعی رفتار و مهمتر از همه میزان هوش با هم اختلاف فراوان دارند از ۵ خانواده آدم سانان عالی،‌ سه خانواده در افریقا و آسیا و دو خانواده در آمریکای جنوبی یافت می‌شوند.

روی هم رفته میمونهای آمریکای جنوبی را میمونهای دنیای جدید و میمونهای دیگر بخشهای جهان یعنی بابونها ، لانگورها و ماکاک‌ها را میمونهای دنیای قدیم می‌نامند بین میمونهای دنیای قدیم و دنیای جدید از نظر اندازه بدن، شکل دندانها، بینی، جای انگشت شست، دم و نشیمنگاه تفاوتهای اساسی وجود دارد.

میمونهای دنیای قدیم خانواده بسیار بزرگ و گوناگونی را تشکیل می‌دهند که به دو شاخه اصلی تقسیم می‌شود. شاخه اول در برگیرنده گنونها، ماکاک‌ها و عنترها و بابونهای همه چیزخوار است. شاخه دوم شامل لانگورهای جنوب شرقی آسیا ومیمونهای کولوبوس افریقا می‌شود این میمونها فقط از برگ درختان تغذیه می‌کنند و به همین دلیل، برگخوار نامیده می‌شوند. دستگاه گوارشی این میمونها با میمونهای همه چیز خوار بکلی تفاوت دارد مثلاً لانگورها معده دگرگونی یافته ای دارند که بی شباهت به معده گاو و دیگر جانوران علفخوار نیست.

در حدود ۲۰۰ گونه از نخستیان (میمونها)در آفریقا آسیا و نواحی مرکزی آمریکای جنوبی وجود دارد این شش نمونه تعدادی از گونه‌های مختلف و رفتارهای اجتماعی آنها را که در گروه وجود دارد نشان می‌دهد

سبیدها ومارموزت‌های دنیای جدید تمام غذای خود را تقریباً از خوردن برگ درختان بدست می‌آورند و بیشتر اوقاتشان را روی درخت می‌گذرانند و جثه آنها عموماً‌ از جثه میمونهای افریقایی کوچکتر است.

سرانجام آدم نماها به دو خانواده تقسیم می‌شوند: آدم نماهای کوچک که شامل گیبون و سیامانگ و آدم نماهای بزرگ که شامل گوریل ، شامپانزه و اورانگوتان می‌شوند با وجود تفاوتهایی که ۵ خانواده نخستیهای عالی را از هم متمایز می‌سازد همگی صفات مشترکی دارند که آنها را از دیگر پستانداران مشخص می‌کند.

بیشتر خانواده میمونها روی درختان زندگی می‌کنند آنها عمدتا” در جنگلهای استوایی آفریقا آسیا و آمریکای شمالی زندگی می‌کنند چشمهایی رو به جلو آنها را قادر می‌سازد تا زمانی که روی شاخه تاب می‌خورند و وقتی که حشرات تیز پرواز را برای خوردن شکار می‌کنند بتوانند فاصله‌ها را دقیقا” تشخیص دهند میمونها از دستهای گیره ای و پاهای خود برای گرفتن شاخه‌ها و گرفتن غذای خود استفاده می‌کنند برای یک میمون درخت نشین مشکل است که بتوان از میان شاخ و برگ متراکم درختان دیگران را به خوبی ببیند در نتیجه آنها از طریق صحبت کردن با همدیگر ارتباط برقرار می‌کنند

حس بویایی

به طور کلی می‌توان گفت جانوران درخت زی برای بقای خود کمتر از جانوران زمین زی به حس بویایی خود متکی اند. برای جانوران درنده،‌ چه شب رو و چه روز رو داشتن حس بویایی قوی بسیار ضروری است. نخستیهای عالی، جانوران دیگر را شکار نمی‌کنند و به جز میمون دوروکولی آمریکای جنوبی هیچ یک شب رو نیستند.

در نخستیهای عالی حس بویایی از نخستین روزهای گام نهادن در مسیر تکامل اهمیتش را از دست داد و در نتیجه ساختمان بینی شان ساده تر و نوک آن کوتاهتر شد. از همین جاست که صورت بیشتر نخستیها پهن است یکی از ویژگیهای بینی پستانداران این است که نوک آن از یک ورقه پوست مرطوب و بی مو پوشیده شده است. لب بالایی پستاندارانی مانند سگ و گربه شیاردار است و لثه پشتی چسبیده است. نوک بینی نخستیهای عالی خشک و مودار و لب بالا آزاد است. این آزادی لب بالا ابهت بیشتری به چره جانور می‌دهد.

حس بینایی

معمولاً ضعیف شدن یک حس یه قوی تر شدن حس دیگری منجر می‌شود و این درست همان چیزی است که در نخستیهای عالی دیده می‌شود. حس بینایی نخستیهای عالی بسیار قوی است و می‌توانند هر چیز دور یا نزدیک را به خوبی ببیند رنگها را از هم تشخیص می‌دهند و طول و عرض و ارتفاع را هم متوجه می‌شوند(دید سه بعدی دارند). این خصوصیت زاییده تغییر محل حدقه‌های چشم در جمجمه است چشمهای بیشتر پستانداران در طرفین صورت قرار دارند و میدان دید دو چشم بر هممنطبق نمی‌شود و نمی‌توانند اشیاء را سه بعدی ببینند در نخستیهای عالی حدقه چشمها به هم نزدیکتر شده است و نتیجتاً‌ میدان دید چشم‌ها تا حدودی نتیجه کوتاه و باریک شدن بینی و ضعیف تر شدن حس بویایی بود. دگرگونی تکاملی حس بینایی به بزرگتر شدن مرکز بینایی در پشت مغز(لبه پس سری) منجر گردید و شکل پیازی پشت جمجمه نخستیهای عالی نیز از همین دگرگونی ناشی شده است.

حس شنوایی

بر خلاف گوشهای بزرگ و پر تحرک پستاندارانی چون خرگوش صحرایی که مثل رادار بشقاب مانندی دائماً‌ به این سو و آن سو تغییر جهت

می‌دهند گوش نخستیهای عالی کوچک، ساده و بی حرکت است. جانور با چرخاندن سر از یک سو به سوی دیگر می‌تواند بفهمد که منبع صدا کجاست

طبیعی است که پستاندارانی که می‌توانند هردو گوش خود را به طرف منبع صدا بگردانند بر جانورانی که نمی‌توانند چنین کنند امتیاز دارند، ما قدرت دید استثنایی نخستیها این نقیصه را جبران می‌کند.

حس بساوایی

به موازات تکامل حس بینایی همترین اصلاح در حس بساوایی خستیها حساس شدن سر انگشتان به عنوان اندامهای لامسه بود. پستانداران دیگر برای تماس با جهان پیرامونشان از بینی، دهان و موهای بسیار حساس سبیل خود استفاده می‌کنند اما نخستیها می‌توانند از ۲۰ سر انگشت بسیار حساس دست و پا نیز بهره گیری کنند. جانور معمولاٌ از پاهای خود برای نگاهداشان بدنش و از انگشتان دستهایش برای کشف حسی و تماس با اشیاء استفاده می‌کند.

شالوده این پیشرفت تکمل و چنگالی شدن ناخنها است. چنگالها که از نوک انگشتان بیرون می‌آیند برگشته و بلند و اغلب خیلی تیز هستند در حالی که ناخنها که در پشت نخستین بند سر انگشتان می‌رویند کوتاه و نسبتاً مسطح هستند. در نتیجه نوک انگشتان که دیگر مانعی مانند چنگالهای برآمده بر سر راهشان نبود، توانستند به عنوان اندامهای لامسه تکامل یابند.

علاوه بر نقش مهمی‌که انگشتان در لمس کردن اشیاء دارند قدرت گیرندگی شان نیز زیاد است گرفتن با حرکات هماهنگ همه انگشتان از جمله انگشت شست که به دور شئ می‌پیچند و آن را محکم یه کف دست می‌چسبانند میسر میشود و این حالتی است که فقط در صورت نبودن چنگال تحقق پیدا کند. شست از چهار انگشت دیگر مجزا است و تا حدودی مستقلاً حرکت می‌کند و این ویژگی مخصوصاً‌ در آدم نماها و میمونهای دنیای قدیم خیلی تکامل یافته است. در این گروه از نخستیها می‌گویند شست حالت تقابل دارد. انگشت شست هنگامی‌که برای گرفتن یک شئ به طرف کف دست می‌چرخد در حول حور خودش ۹۰ درجه گردش می‌کند به طوری که پس از پایان حرکت، نوک شست درست رو در روی نوک چهار انگشت دیگر قرار می‌گیرد. شست میمونهای دنیای جدید قدرت چنین گردشی را در حول محور خود ندارد و در نتیجه نمی‌تواند کاملاً در مقابل چهار انگشت دیگر قرار بگیرد. شستی که در مقابل انگشتان دیگر قرار بگیرد. انجام دادن کارهای بسیار حساس دستی را ممکن می‌سازد. مثال جالب این توانایی جوییدن بدن یکدیگر در نزد میمونهای دنیای قدیم است. که با کمال دقت لا به لای موهای یکدیگر را برای در دور کردن ذرات ریز کثافات و پوسته‌های شوره بدن جستجو می‌کنند.

سرانجام باید از مهمترین و برجسته ترین صفت اختصاصی نخستیهای عالی یعنی توانایی راست نشستن، راست ایستادن و حتی راست راه رفتن روی دو پا نام برد. البته پستاندارانی مانند کانگورو روی دو پا راه می‌روند یا درست تر آنکه جست میزنند راه نمی‌روند. ققط خرسها به طور طبیعی روی دو پا راه می‌روند ولی آنها نیز چنانچه در سیرکها تربیت نشده باشند نمی‌توانند بیش از چند قدم روی پاهای خود راه بروند برخی از نخستیهای عالی به دلایل مختلف مثلاً‌ برای حمل خوراک در بغلشان مسافات زیادی را روی دو پا راه می‌روند یا می‌دوند، شامپانزه‌ها ، میمونهای ماکاک ، میمونهای عنکبوتی، گیبن و گوریل به واسطه مهارتی که که در راه رفتن روی دو پا دارند معروفند ولی در مقایسه با راه رفتن انسان، خیلی ناشی به

نظر می‌رسند.

توجه مخصوصی که دانشمندان به نخستیها نشان می‌دهند بیشتر به این جهت است که انسان از انواع آنها است. جالینوس فیلسوف بزرگ یونانی اهل پرگامو، نخستین کسی است که ۲۰۰۰ سال پیش به این موضوع پی برد و به شاگردان خود یاد داد تا به جای شکافتن کلبد انسان کالبد میمون را بشکافد زیرا به گفته خود او آدمسانان بیشترین همسانی را به انسان دارند. این همسانی چیزی به مراتب بیش از شباهت در ساختمان ظاهری بدن است. زیرا شامل بیماریهایی نیز می‌شود که انسان و دیگر آدم نماها مستعد ابتلا به آنها هستند ولی پستانداران دیگر مستعد ابتلا به آنها نیستند به این ترتیب نخستیها از یک جهت بررسی گذشته انسان و میراث تکاملی او است.

بیشتر نخستیان در گروههای اجتماعی زندگی می‌کنند گروههای اجتماعی از گروههای ۲نفره (یک جفت میمون دراز دست)تا گروه بوزینه زشت درنده خوی آفریقا و عنترهای دم کوتاه که گروههای چند صد تایی را تشکیل می‌دهند متغیر هستند نخستیان جزء هوشیارترین حیوانات هستند رفتار درون اجتماعی آنها معمولا” پیچیده بوده و مکاملات بین افراد گروه همگی دارای اهمیت می‌باشند آنها بوسیله تعدادی سیگنال(علامت بصری)صدا بو و لمس کردن با یکدیگر مکالمه می‌کنند.

کلینیک دامپزشکی دکتر افشار